Pałac w Karczewie, usytuowany w województwie wielkopolskim, w powiecie grodziskim, jest zabytkowym obiektem wybudowanym w latach 1809–1811 dla Mikołaja Mielżyńskiego. Projektantem budynku był David Gilly. W 1852 roku pałac przeszedł w ręce Emilii Chłapowskiej, a później jej zięcia, Jana Nepomucena Kęszyckiego, który poddał go gruntownej przebudowie. Jego syn, Józef Kęszycki, oraz ostatni właściciel z tej rodziny, Karol Joachim, również przyczynili się do rozwoju obiektu.

      Podczas II wojny światowej administratorem pałacu był H. Nacke, a po wojnie majątek został przejęty przez Skarb Państwa i przekształcony w spółdzielnię rolniczą. W późniejszych latach pałac służył jako przedszkole i klub rolnika.

     Początkowo budowla reprezentowała styl klasycystyczny. Obiekt jest piętrowym, ceglanym budynkiem w kształcie prostokąta, zwieńczonym dachem dwuspadowym i czterospadowym. Charakterystycznym elementem jest wieża na lewym narożniku fasady oraz główne wejście w ganku z balkonem i kamienną balustradą. Nad wejściem znajduje się trójkątny fronton z herbem Nałęcz, związanym z Józefem Kęszyckim, który rozbudował pałac w 1908 roku według projektu Rogera Sławskiego. Na dachu umieszczono trzy wole oczy. Pałac jest częścią większego zespołu, który obejmuje również park z XIX i XX wieku oraz zespół folwarczny z drugiej ćwierci XIX wieku, składający się z kancelarii, chlewni, dwóch obór i spichlerza.